Qu'èra polida, la ribièra nôstra
Quand aviam vint ans.
Jos un solelh de plomb, alongats sus la grava
I avèm viscut d'agradius moments.

L'onda èra tant transparenta
Que i podiam veire tôt una menuda peissonalha
Tornant montar lo corrent dins una sarabanda
Evitan los trabuquets, per enfin pareisser tornarmai.

Èra per nautres, l'endrech de nôstras amusaments;
Preniam un banh lo jorn e la nuôch i dormissian.
Nos escacalassian e cridavem,
lo canton èra devariat per nosautres sols.
Èra per nautres un canton de Paradis.

Mas, pecaire, un bon matin, la man de l'òme es arrivada
copèron totes los arbres amai de centenaris
Per porre trabalhar caliâ de gravas
Et rasclèron lo fond d'Erau tot.

Amics ! Ausissètz-me, caldrà força coratge
E subretot pregar lo temps per balhar
Tornarmai an aquel novèl ribatge
Çô qu'avèm conescut quand aviam 20 ans, SON visatge.